Ι
Δημοκρατία δε σημαίνει ισότητα ή ελευθερία. Δημοκρατία δεν είναι παρά η πολιτική διαχείριση των ανθρώπων μέσα στον καπιταλισμό που τους κάνει πολίτες, τους δίνει, δηλαδή, -ή τουλάχιστον στους περισσότερους από αυτούς- πολιτικά δικαιώματα: δικαίωμα ψήφου, ψηφίζεσθαι, δικαίωμα συνδιαλλαγής με το κράτος ως ισάξιου συνομιλητή. Είναι η «ελευθερία» του να πουλάς τον εαυτό σου στη μισθωτή σκλαβιά και κάποιος ελεύθερα να την αγοράζει. Είναι η μορφή διαχείρισης που κάνει τους ανθρώπους ίσους (μόνο) στη διαχωρισμένη σφαίρα της πολιτικής, όταν στη πραγματική ζωή κάποιοι είναι εκμεταλλευτές και κάποιοι εξουσιαζόμενοι, κάποιοι αφεντικά και άλλες επισφαλείς ή άνεργες. Είναι ισότητα πολιτική και όχι κοινωνική, και άρα τυπική, όχι πραγματική.
ΙΙ
Οι εκλογές είναι η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας. Η συμμετοχή σε αυτές, αποτελεί το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα και αποδεικνύει πόσο υπεύθυνο και ενεργό στα «κοινά» είναι ένα άτομο. Ψηφίζεις άρα (νομίζεις ότι) υπάρχεις, νομιμοποιώντας τη δημοκρατική φρεναπάτη.
ΙΙΙ
Η εκλογική διαδικασία στον πυρήνα της αποτελεί μια ανταλλακτική σχέση και μια σχέση νομιμοποίησης των διαχωρισμένων ρόλων του δότη και του λήπτη. Δίνεις την ψήφο σου με την προσμονή ότι θα πάρεις κάτι πίσω, είτε αυτό είναι κάτι πραγματικό/υλικό (παλιά: επιδόματα, θέσεις εργασίας κλπ, πλέον: το πολύ καμιά θέση στα κοινωφελή προγράμματα), είτε κάτι αφαιρετικό/άυλο όπως «ανάπτυξη», «εθνική σωτηρία» ή «ανατροπή».
IV
Οι εκλογές γίνονται για την ανάδειξη αντιπροσώπων στους οποίους και ανατίθεται η διαχείριση των ζωών μας. Η εκλογή αντιπροσώπων σημαίνει και την παραίτηση από τον ατομικό και κοινωνικό αυτοκαθορισμό και παράλληλα γίνεται ανάθεση των υποθέσεών μας σε ειδικούς-σωτήρες. Μέσω τέτοιων διαδικασιών επισφραγίζεται το συμβόλαιο εξουσιαστών-εξουσιαζόμενων που διαιωνίζει την πολιτική και οικονομική κυριαρχία.
V
Στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, οι εκλογές δεν είναι παρά μια ψευδής αντίληψη της πραγματικής συμμετοχής στις πολιτικές διαδικασίες.
VI
Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, όπως εφαρμόστηκε από τα διάφορα κυβερνητικά μορφώματα της δεξιάς και του κέντρου τα τελευταία πέντε χρόνια στον ελλαδικό χώρο, έχει αφήσει ως τώρα στο πέρασμά της την ακραία υποτίμηση των ζωών μας, με την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, τη λεηλασία της γης της Χαλκιδικής, και τη μετακύλιση του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής στις πλάτες μας (πανεπιστήμια, νοσοκομεία, λεωφορεία). Στο πλαίσιο αυτό, κομμάτια της κοινωνίας που δε συνάδουν με τη νέα κανονικότητα, εξαιρούνται, ποινικοποιούνται και καταστέλλονται. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης έχει γίνει ο νέος κανόνας με τους μπάτσους να ελέγχουν κάθε σημείο των μητροπόλεων, τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, την απαγόρευση των συγκεντρώσεων, τις επιστρατεύσεις απεργών, τις εισβολές στις καταλήψεις, καθώς και την οργουελιανή δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων που κάνουν την κοινωνική πραγματικότητα να μοιάζει δυστοπική. Σκούπες στο κέντρο της Αθήνας και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, αναβιώνουν τεχνικές ρατσιστικής διαχείρισης πληθυσμών, που θυμίζουν Νταχάου και Άουσβιτς, με δηλώσεις να υπόσχονται τη διεύρυνση των σωμάτων που θα εγκλείονται σε αυτά (τοξικομανείς, οροθετικές άστεγοι). Στο ίδιο σχήμα, το ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα αναβαθμίζεται με την περικοπή αδειών και τις φυλακές τύπου Γ’ στις οποίες εγκλείονται πολιτικοί κρατούμενοι ή αγωνιζόμενοι μέσα στις φυλακές. Παράλληλα ποινικοποιούνται κοινωνικοί αγώνες, όπως στην Χαλκιδική, με τη στοχοποίηση ολόκληρης της περιοχής και του κινήματος αλληλεγγύης ως άνομων. Πέντε χρόνια γενικευμένης μιζέριας, φτώχειας και εξαθλίωσης είναι αρκετά.
VII
Οι θεσμικές εμμονές και επικλήσεις της αριστεράς, κάνουν την κριτική της άσφαιρη, περιπλανούμενη μέσα στη συνδιαλλαγή με το υπάρχον. Μία αριστερή εκδοχή διακυβέρνησης, που συντηρεί την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου πάνω στους ανθρώπους και τη φύση, είναι συνυφασμένη με την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση και άρα δεν μπορεί να είναι επαναστατική.
VIII
Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο εμφανίζεται ως βασική υποψήφια δύναμη διακυβέρνησης μία καινοφανής, για τα ελληνικά δεδομένα, αριστερού τύπου σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, μέσω του σύριζα. Ο σύριζα, που κέρδισε την δύναμη του μοιράζοντας κάλπη-κες υποσχέσεις βασιζόμενος στην ολοένα και μεγαλύτερη εξαθλίωση των «από κάτω» αυτής της κοινωνίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας άλλος φορέας διαχείρισης του υπάρχοντος με ανθρωπιστικότερο προσωπείο. Τοποθετείται μέσα στη γενικότερη μετατόπιση της αριστεράς προς τον πατριωτικό λόγο, με τον Τσίπρα να δηλώνει «να γίνουμε κυβέρνηση όλων των Ελλήνων» και μέλη του να χαρακτηρίζουν τους μετανάστες ως πρόβλημα[1], που πρέπει να διευθετηθεί με πιο ανθρώπινους όρους. Ενδεικτικές είναι επίσης οι καθησυχάσεις του προς την ντόπια αστική τάξη, ότι δεν πρόκειται να πειράξει σπιθαμή από τα προνόμια της, διατηρώντας τις ταξικές διαφορές. Ταυτόχρονα, με την αφομοιωτική κίνηση πάνω στα κινήματα, επιχειρεί να εγκολπώσει αξίες και πρακτικές από αυτά, αλλοιώνοντας και εκφυλίζοντας πλήρως τα περιεχόμενα τους.
IX
Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά δεν είναι πολίτες. Είναι εργατικό δυναμικό έρμαιο της περαιτέρω εκμετάλλευσής τους από τα αφεντικά, είναι σώματα χωρίς σημασία, αφού στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων. Πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο, στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε αστυνομικά τμήματα και σε υπόγεια διαμερίσματα. Και αυτό οι πολιτικές δυνάμεις ανεξαρτήτου χρώματος το ξέρουν καλά: Οι μετανάστες δε μεταφράζονται σε ψήφους. (Και) γι’ αυτό οι 300 σύριοι μετανάστες και μετανάστριες απεργοί πείνας στο σύνταγμα “εξαφανίστηκαν” διακριτικά χωρίς να παίξει επερώτηση στη βουλή.
X
Από τις προηγούμενες εκλογές το 2012, είδαμε τη φασιστοσυμμορία της χρυσής αβγής να μπαίνει στο κοινοβούλιο και το σιγοντάρισμά της με όρους lifestyle από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης μέχρι και τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Ενώ είχαν προηγηθεί δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις μεταναστών τα προηγούμενα χρόνια με το κράτος να κρατά στάση σιωπής, η δολοφονία ενός αντιφασίστα έλληνα πολίτη, ανάγκασε το κράτος υπό την πίεση των κοινωνικών αναταραχών που είχαν ήδη αρχίσει, να αποσύρει τη μέχρι τότε στήριξή του στους φασίστες, που τιμωρούνται με φυλάκιση. Το κράτος επικαλούμενο τη θεωρία των δύο άκρων, αφενός εμφανίστηκε ως ο αδέκαστος εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας και αφετέρου νομιμοποίησε έμμεσα την καταστολή των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας, ταυτίζοντας τη κοινωνική αντι-βία με τις δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών. Ο φασισμός δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά εναλλακτική μορφή διαχείρισης της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων εντός καπιταλισμού, όταν η δημοκρατία αποτυγχάνει να τις αναπαραγάγει (και το αντίστροφο). “Όποιος δε θέλει να μιλήσει για καπιταλισμό, δεν πρέπει επίσης να μιλάει για τον φασισμό”. Η όποια δημοκρατική διαχείριση του φασισμού (είτε φυλακή, είτε μόρφωση) δε μας πείθει. Ο αντιφασιστικός αγώνας δε μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλιστικός, αντιθεσμικός, αντικρατικός.
ΧI
Όταν η ολοένα εντεινόμενη παραγωγή της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης σε όλα τα επίπεδα, κάνει ολοένα και πιο δύσκολο να κατονομάσουμε την μιζέρια μας, τοποθετώντας μας μπροστά στο δίλημμα να αρνηθούμε την ολότητά της ή τίποτα, αναγκαζόμαστε να μάθουμε ότι δεν μπορούμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην αλλοτρίωση με αλλοτριωμένες μορφές αγώνα. Έτσι, επιλέγουμε την αποχή από το κυριακάτικο εκλογικό πανηγυράκι, ως επιλογή επανοικιωποίησης των κοινωνικών υποθέσεων και πλαισιώνουμε συνελεύσεις αυτοοργανομένες, συνδιαμορφώνοντας και όχι ψηφίζοντας έτοιμες συνταγές διαχείρισης της ζωής. Μέχρι έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.
Συνειδητή αποχή από τις κάλπες
Όχι στις λογικές της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αντιπροσώπευσης
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας
Αντίσταση, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη
ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΗ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ
ΠΕΜΠΤΗ 22/1
12:00
ΚΑΜΑΡΑ
αυτόνομο σχήμα ιστορικού-αρχαιολογικού
[1]«Οι επιχειρήσεις-σκούπα έχουν αποδειχθεί απολύτως αναποτελεσματικές.[…] Είναι κινήσεις για λόγους επικοινωνιακών εντυπώσεων που δεν αντιμετωπίζουν καθόλου το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε με τη μεγάλη ροή μεταναστών. Το κρίσιμο θέμα για μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική στη χώρα, που δεν υπάρχει είκοσι χρόνια τώρα, είναι η αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, η εξασφάλιση με τις αντίστοιχες πιέσεις και συμμαχίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση μιας ευρωπαϊκής απάντησης κι ασπίδας και μία απολύτως αυστηρή κι αποτελεσματική αντεγκληματική πολιτική που να καταπολεμά το έγκλημα ανεξάρτητα από την εθνικότητα και το χρώμα αυτού που το διαπράττει» Παπαδημούλης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, 6/12/2012