Τις προηγούμενες μέρες υπέπεσαν στην αντίληψη μας σεξιστικά συνθήματα γραμμένα σε τοίχους του κτιρίου της νέας φιλοσοφικής, τα οποία και σβήσαμε. Συγκεκριμένα τα συνθήματα αυτά γράφανε: “Ψωμί παιδεία ελευθερία, έξω οι αγάμητες απ’ τη φιλολογία”.
Γνωρίζουμε καλά ότι η γλώσσα δεν είναι ουδέτερη. (Και) η γλώσσα είναι πεδίο ανταγωνισμού και όχι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας. Γι’ αυτό στα κείμενά μας γράφουμε “μπάτσος”, “ελλάδα” με μικρό ‘ε’, “μεγαλέκος”, “στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών” ή χρησιμοποιούμε εναλλάξ το θηλυκό και το αρσενικό γένος. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η γλώσσα στην υπάρχουσα πατριαρχική, εξουσιαστική κοινωνία συμπυκνώνει πληθώρα (και) έμφυλων συμβολισμών και αναπαραστάσεων (ενδεικτικά, συνηθίζεται να λέγεται: “όλοι οι φοιτητές/οι πολίτες”, “έλα, αν είσαι άντρας” κοκ), δομώντας έναν κόσμο αυτονόητα γένους αρσενικού για όλες, ακόμα κι αν αυτός δε μας χωράει.
Αντίστοιχα, είναι εξίσου αυτονόητη η χρήση υβριστικής γλώσσας με χαρακτηρισμούς/φράσεις, όπως: “πούστης”, “πουτάνα”, “γαμημένη”, “αγάμητη”, “μπάτσοι μουνιά” κλπ, όπου με λίγα λόγια χρησιμοποιείται ως βρισιά ό,τι αποκλίνει από την ανδρική, πατριαρχική αντίληψη για τον κόσμο και τη σύναψη ετεροκανονικών σχέσεων. Έτσι, μέσω της γλώσσας, ακόμη και στην πιο καθημερινή της χρήση, διαχωρίζονται, κρίνονται και ιεραρχούνται οι επιθυμίες και τα σώματα μας.
Φυσικά, δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι έμφυλοι διαχωρισμοί και οι σεξιστικές εκδηλώσεις αρχίζουν και σταματούν μέσα στη γλώσσα. Είναι μια διαρκής διαδικασία που συγκροτεί υποκείμενα, περιθωριοποιεί και επιβάλλει στα σώματα το πώς πρέπει να φαίνονται, το τι πρέπει να ορίζουν για τις εαυτές τους και τους εαυτούς τους, πώς να επιθυμούν και τι είδους σεξουαλικότητα να έχουν. Αυτός που έχει γεννηθεί “αγόρι” οφείλει να επιτελεί τον ρόλο του κοινωνικά κατασκευασμένου φύλου του: να είναι άνδρας, δυνατός, άκαμπτος και φυσικά να μην κάνει σεξ με άλλα αγόρια. Το γυναικείο σώμα, από την άλλη, ως το ”δεύτερο φύλο” σε σχέση με τον ετεροκανονικό άντρα, είναι καθόλη τη διάρκεια της ζωής του εκτεθειμένο στη βία των προσταγών που ορίζει η πατριαρχική οργάνωση της κοινωνίας. Είτε είναι δυναμική εργαζόμενη, είτε υπάκουη και πρόθυμη νοικοκυρά, πρέπει πάντα να είναι διαθέσιμη στις ορέξεις των διαρκώς ξαναμμένων αρσενικών. Τέλος, μια ματιά στις τρανσοφοβικές επιθέσεις από τα δυτικά μέχρι την Πυλαία, κάνουν ξεκάθαρο το τι επιφυλάσσεται σε αυτές που επιλέγουν να μην ακολουθούν τις επιταγές των έμφυλων κοινωνικών κατασκευών.
Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε να παραμένουμε σε θέση μάχης απέναντι σε τέτοιου είδους δημόσιες εκφράσεις σεξιστικής γλώσσας και σεξισμού/ομοφοβίας εν γένει, όπως κάναμε και πέρυσι με τα εμετικά σατιρικά αυτοκολλητάκια προεκλογικής καμπάνιας “υπάρχει κώλος”. Δε σκοπεύουμε να μπούμε σε κανενός είδους παιχνίδι “αυτονόητων”. Δεν έχουμε επίσης, καμιά διάθεση να δικαιολογήσουμε τίποτα ως ένα είδος αποτυχημένου (έτσι κι αλλιώς) χιούμορ ή να μπούμε στη λογική του “δεν το εννοούσε έτσι”, απορρίπτοντας κάθε είδους ιεράρχηση στη βάση του “άλλα είναι τα σημαντικά”. Για μας η καταστροφή του σεξισμού σε όλες του τις μορφές είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση και δε θα κάνουμε καμία έκπτωση σε αυτό.
Αν υποπέσουν ξανά στην αντίληψή μας τέτοια συνθήματα, θα ξανασβηστούν. Όπως επίσης, αυτός που επιλέγει να εκφράζεται έτσι μέσα στην σχολή καλό είναι να έχει τον νου του.
Υ.Γ.
Μέχρι τη καταστροφή αυτής της αηδιαστικά πατριαρχικής κοινωνίας,
είμαστε περήφανα αγάμητες, λεσβίες, πουτάνες, πούστηδες, τραβέλια
αυτόνομο σχήμα ιστορικού-αρχαιολογικού
8 σκέψεις για “Ανάληψη ευθύνης για σβήσιμο συνθημάτων”
Πολύ ωραία και σωστά όλα αυτά. Αν όμως παράλληλα εκφραζόταν και μια υπεράσπιση της ευπρέπειας γενικότερα, όπως της πλήρους απουσίας αφισών και συνθημάτων από πανεπιστημιακούς και δημόσιους χώρους, νομίζω ότι δε θα υπήρχε χρεία να γράφονται τώρα αυτές οι γραμμές και να προσπαθούμε να ιεραρχήσουμε την απρέπεια σε αποδεκτή και απαράδεκτη.
Καλύτερα να λέμε “τρανς”, όμως. Tραβεστί είναι κάτι πολύ ειδικότερο,ο/η παρενδυτικός/η
To ίδιο πολίτικαλ ιν-κορεκτ είναι και οι λέξεις πούστης/αγάμητη κλπ παραδίπλα. Αν θέλαμε να είμαστε σωστές με όλα, θα έπρεπε να γράψουμε και ‘γκέι’. Σκοπίμως χρησιμοποιήθηκαν οι συγκεκριμένες λέξεις. To σύνθημα στο τέλος χρησιμοποιεί στο σύνολό του τον κυρίαρχο λόγο, όπως αυτός αποτυπώθηκε τόσο στους τοίχους της σχολής, όσο και γενικότερα, με προβοκατόρικη διάθεση.
Ναι, είναι προφανής η επιδίωξη αντιστροφής, αλλά η λέξη τραβεστί δεν χρησιμοποείται υβριστικά, είναι όρος που περιγράφει την παρενδυσία. Τα “τραβέλια” είναι άλλη ιστορια, αλλά αυτό νομίζω άλλαξε μετά, έτσι; πάντως, προφανώς η κίνηση είναι πολύ καλή!
Έχεις δίκιο. Το ‘τραβέλια’ μπήκε εκ των υστέρων, καθώς το σχόλιό σου μας έβαλε στη διαδικασία να συζητήσουμε το κατά πόσο καταφέρναμε να πούμε αυτό που θέλαμε με την προηγούμενη διατύπωση, οπότε υπήρξε αφορμή για παραγωγική κουβέντα.
Μπράβο αλάνια.
Πολύ κράξιμο όμως στο κείμενο, ενώ θα άξιζε να γίνει μία μνεία και στο κομμάτι της γλώσσας που είναι απότοκο σκληρής δουλειάς και προσπάθειας από κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος.
Ας γίνει το “μπάτσοι μουνιά” , “μπάτσοι αρχίδια”
το πιάσατε ε; επειδή το “Μουνιά” (με το μού κεφαλαίο, έτσι;) αποκλείνει από την πατριαρχική κανονικότητα… το “αρχίδια” (με το α μικρό, και αν μπορείτε ρίξτε και την γραμματοσειρά) είναι γροθιά στο στομάχι της. το πιάσατε ε; καλό; εεε;
μπράβο και πάλι
Μπράβο παιδιά!!!!