Η ανέγερση φυλακών υψίστης ασφαλείας, όπως και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, αποτελούν όψεις του καθεστώτος εξαίρεσης που διαχωρίζει τις ζωές σε άξιες και μη να βιωθούν. Έτσι, βλέπουμε πως κατασκευάζονται κατηγορίες ανθρώπων που εξαιρούνται από το «καθαρό» κοινωικό σώμα των ελλήνων φιλήσυχων πολιτών ως δημόσιος κίνδυνος. Κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται μετατρέπονται από τους μηχανισμούς του θεάματος σε «τρομοκράτες», «κουκουλοφόρους» και «άνομες». Στο ίδιο πλαίσιο, οι εξαιρέσεις συνεχίζονται με εργάτριες του έρωτα και χρήστριες ναρκωτικών να διαπομπεύονται ως υγειονομική βόμβα, οροθετικές και απειλή για την αγία, ελληνική οικογένεια, ενώ μετανάστες χωρίς χαρτιά βαφτίζονται λαθραίοι και μιαροί, κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια και στοιβάζονται σε άθλια κέντρα κράτησης με μόνη κατηγορία ότι υπάρχουν εντός των «λάθος» συνόρων.
…διεκδικούν τα αυτονόητα
Από τους πολιτικούς κρατούμενους με τελευταίους τους Ρωμανό, Κωστάρη, Μπουρζούκο και Μιχαηλίδη μέχρι τους μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα ή το Παρανέστι και τους σύριους πρόσφυγες στο σύνταγμα, υπάρχουν άνθρωποι που σε κατάσταση εξαίρεσης και εντεινόμενης κρατικής βιαιότητας, αντιστέκονται στην υποτίμηση των ζώων τους και την καταστολή, βάζοντας ως ανάχωμα το ίδιο τους το σώμα.
Ο αναρχικός κρατούμενος Ν. Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10/11 διεκδικώντας την χορήγηση των καθορισμένων από τον νόμο εκπαιδευτικών αδειών και την παρακολούθηση μαθημάτων στο πανεπιστήμιο που θα του χάριζαν κάποιες έστω ανάσες ελευθερίας. Αυτά τα δικαιώματα του αφαιρέθηκαν εκδικητικά από το υπουργείο δικαιοσύνης στέλνοντας το μήνυμα της αδιαλλαξίας και της μηδενικής ανοχής, καθώς είναι ένας άνθρωπος που αγωνίζεται μέσα στις φυλακές συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων και διατηρεί απείθαρχη και ανυπότακτη στάση, μη θέλοντας να αφήσει τον εαυτό του έρμαιο στις διαθέσεις των ανθρωποφυλάκων και την ζωή του να συνθλίβεται αμαχητί μέσα στο τερατούργημα που ονομάζεται φυλακή. Στάση που κινδυνεύει να πληρώσει με την ίδια του την ζωή, καθώς η υγεία του ύστερα από 23 μέρες απεργίας πείνας βρίσκεται πλέον σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση με την κυβέρνηση να επιδιώκει να κάνει πάνω στο σώμα του Ρωμανού ασκήσεις ολοκληρωτισμού, απορρίπτοντας τα αιτήματά του, ενώ από την άλλη επιχειρείται ο έλεγχος πάνω στο ίδιο του το σώμα με την αναγκαστική σίτιση, προκειμένου να σταματήσει ο αγώνας του.
Από τις 19/11 διακόσιοι σύριοι πρόσφυγες πολέμου διεξάγουν απεργία πείνας στην πλατεία συντάγματος αιτούμενοι/ες τα αυτονόητα για τους πολίτες του “πρώτου” κόσμου, δηλαδή την χορήγηση ασύλου, το δικαίωμα στην στέγαση και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Έχοντας βιώσει τη φρίκη του πολέμου, τη βία και την εξαθλίωση που αυτός προκαλεί, αλλά και τους πολλαπλούς κινδύνους που εγκυμονεί το ταξίδι προς την ελλάδα με το πέρασμα των φραγμάτων του Έβρου και των λιμενικών στο Αιγαίο, κατάφεραν τελικά να φτάσουν εδώ για να γευτούν την “φιλοξενία” που επιφυλάσσει το ελληνικό κράτος στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Μια “φιλοξενία” που, όταν δεν περιλαμβάνει τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους εξευτελισμούς στα αστυνομικά τμήματα, εξαντλείται σε δαιδαλώδεις και αδιέξοδες γραφειοκρατικές διαδικασίες που κάνουν σχεδόν αδύνατη την απόκτηση νομιμοποιητικών χαρτιών, στον κοινωνικό τους αποκλεισμό από στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως η υγεία και η παιδεία, και στην πλήρη εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά, καθώς δεν μπορούν να επικαλεστούν κανένα εργασιακό δικαίωμα. Απέναντι λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες οι σύριοι/ες πρόσφυγες επέλεξαν να αγωνιστούν, βάζοντας μπροστά τα σώματα τους με τη μορφή της απεργίας πείνας για την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ζωής.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ/ΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ